Hai que recoñecer
que a nosa primeira cea do curso foi un tanto caótica...iso que só estabamos
oito. Facía moito tempo que non nos viamos e arrancar a falar de libros levou
toda a comida...pero logo animouse a cousa. Nótase que ninguén levaba preparado
guión previo porque saltabamos dun libro ao outro de maneira anárquica.
Quedoume a
sensación de que non afondamos moito en La
amiga estupenda de Elena Ferrante. O que menos tempo levou foi o manido
tema do pseudónimo: técnica editorial, técnica literaria, respecto á decisión
do anonimato... Pasamos rápido por estas cuestións. Tamén demasiado rápido,
para min, pola relación entre as dúas mulleres, Lila e Nanú, caracterizada como
amizade. Gustaríame ter falado máis do concepto da amizade que se ve na novela,
pois non estabamos moi de acordo e quedou no aire. Asociouse co cine do
neorrealismo italiano e todas vimos claro ese retrato de Nápoles en branco e
negro. Tamén se falou da súa linguaxe, no que eu (sinceramente) non reparei
moito. En xeral, paréceme que gustou
pero tampouco entusiasmou, nin foi considerada un referente, unha das voces “máis
sólidas de literatura italiana”como se está a dicir nos círculos lectores.
Insisto que como reinou un pouco o caos ao mellor non recollo algunha visión.
Así que, xa sabedes, podedes seguir coa
charla nos comentarios desta entrada.
Máis por riba
pasamos por El libro de los Baltimore
de Jöel Dicker, para case todo o grupo trátase dun guión cinematográfico. A
rememoración da vida da familia do
escritor protagonista e o seu “maldito
drama”, parecendo excesivo esa continuada alusión e un acerto saber plasmar as diferentes emocións e visións que se poden ter unha mesma realidade . É certo que non é
de difícil lectura aínda que poderíamos esperar que fora de tipo detectivesco
como o de La verdad sobre el caso...este primeiro tivo máis aceptación. Vamos, que tivo defensores e detractores da súa lectura, pero
sen moito convencemento. Eu quedei con
este parágrafo do libro : “Los libros son más fuertes que la vida. Son testigos
de la muralla inexpugnable de nuestra mente, de la impenetrable belleza de
nuestra memoria”
E por último, o
café posterior deu para mooooito. Bob Dylan á palestra... ufff. Podería facer outra entrada. Rir rimos un
cacho, con aposta incluída. Non hai acordo e si hai moito descoñecemento da súa obra literaria eso si gracias aos nosos tres músicos/as tivemos unha boa
aproximación á súa importancia musical. Saíron
moitísimos temas: os límites da música e a poesía, valoración do nomeamento, quen pode merecelo
máis, a súa actitude... Quedou todo moi no aire, así que para a próxima cea cada
un ten que levar un poema de Bob Dylan.
A ver que sae.
E falando da
próxima cea, temos xa data: o 7 de decembro, mércores. Conseguiremos mantela? E libro: O
sol do verán de Carlos Casares. Tamén hai que levar un libro para regalar. A
miña indecisión e máis eu xa estamos a sufrir por este último acordo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario